آیا نگران این هستید که فرزندتان دوستان کمی دارد و او را تشویق می کنید دوستان جدید پیدا کند؟ آیا از اینکه بیشتر اوقات خود را به تنهایی و در اتاقش می گذراند ناراحت هستید؟ آیا اینکه مانند دیگر همسالانش رفتار نمی کند، با آن ها بازی نمی کند و ساکت است موجب نگرانی شما شده؟
احتمالا نگرانی شما غیر ضروری است زیرا شما فرزندی درونگرا دارید و درونگرایی به هیچ وجه اختلال نیست.
هیچ چیز غیر معمول یا شرم آوری در مورد درون گرا بودن وجود ندارد، برخی از موفق ترین رهبران و هنرمندان مانند “بیل گیتس” و “مهاتما گاندی” نیز درونگرا بوده اند، بنابراین سعی بر تغییر ذات درونی آن ها نداشته باشید زیرا کودک درونگرای شما برونگرا نخواهد شد، به جای آن بهتر است طبیعت درونگرای فرزندتان را بهتر بشناسید. افراد درونگرا:
- به راحتی احساسات خود را بیان نمی کنند.
- با افراد و شرایط جدید به آهستگی گرم می گیرند و ممکن است در محیط های جدید کمی مضطرب شوند.
- دارای علایق خاص و منحصر به فرد هستند و این غیرعادی نیست، پس آن ها را تشویق کنید به دنبال علایقشان بروند.
- اغلب درخواست کمک نمی کنند حتی اگر احتیاج داشته باشند، پس سعی کنید از آن ها سوال بپرسید اما بازجویی نکنید.
- به مقدار زیادی به تنهایی احتیاج دارند، پس اگر بیشتر وقت خود را در اتاقشان می گذرانند این موضوع را شخصی نکنید.
- به دنبال عمق در روابط هستند نه وسعت، پس اگر دوستان کمی دارند آن ها را مزمت نکنید.
- در کلاس های درس ترجیح می دهند بیشتر گوش دهند تا حرف بزنند پس این موضوع را با مربیان در میان بگذارید تا این رفتار را به دلیل بی علاقگی یا ضعف ندانند.
درونگرایی لزوما به معنای خجالتی بودن نیست، “خجالتی” کلمه ای است حاوی بار منفی و اگر فرزند درونگرای شما این کلمه را مدام بشنود باور می کند که عدم راحتی او در جمع و محیط های جدید یک ویژگی ثابت است نه یک احساس قابل کنترل. بنابراین دعوا کردن، تنبیه، تحقیر، مقایسه، مجبور کردن آن ها به گفتگو با دیگران و مانند این رفتارها نه تنها شخصیت درونگرای آن ها را تغییر نخواهد داد بلکه قطعا فرزندتان دچار مشکلات اضطرابی خواهد شد.
نظر شما