به راستی در طول زندگیمان چقدر از مکانیسم دفاعی انکار استفاده می کنیم؟!
همه ما در زمانهایی تجربه انکار یک واقعیت را داشته ایم. انکار، اولین واکنش انسان در برابر هر نوع تهدید دردناک و آزاردهنده است؛ در چنین مواقعی فرد افکار و احساساتی را که برانگیزاننده اضطراب و پریشانی هستند تحریف می کند و یا نادیده می گیرد.
اما چرا استفاده از مکانیسم دفاعی انکار پیش آگهی خوبی ندارد؟
👈🏻روان تحلیلگران معتقدند انکار از جمله مکانیسم های دفاعی اولیه و ناپخته است که مشخصه اصلی آنها “فقدان دستیابی به اصل واقعیت” است.
باور به اینکه “این اتفاق هرگز برای من رخ نخواهد داد” روشی سحرآمیز و دلپذیر در سازگاری با یک موقعیت ناخوشایند است؛ یعنی “اگر چیزی را تایید نکنم به مفهوم آن است که اتفاقی رخ نداده است!” و اینگونه فرد اوضاع را کنترل می کند.
⚠️این روزها و با شیوع این ویروس عده ای منکر هر آنچه هست می شوند و خود را رویین تن می پندارند و به این شکل آسیب پذیری و شکنندگی خود را انکار می کنند، متاسفانه این افراد نه تنها سلامتی خود بلکه سلامتی خانواده و جامعه شان را هم تهدید می کنند.
این ها مثال های دیگری از آسیب شناسی مکانیسم دفاعی انکار در زندگی برخی افراد است:
❇️خانمی که زیربار آزمایش سالیانه پاپ اسمیر نمی رود و فکر می کند اگر از این کار طفره برود از ابتلای احتمالی به سرطان می تواند جلوگیری کند.
❇️الکلی هایی که اصرار دارند الکلی بودنشان هیچ مشکلی برایشان ایجاد نمی کند.
❇️سالمندانی که با وجود اختلالات آشکار حاضر نیستند از رانندگی دست بردارند.
❇️والدینی که چشم خود را روی شواهد سواستفاده از کودکشان می بندند.
و در نهایت افرادی که این روزها خطر شیوع بیماری را جدی نمی گیرند، دستورات بهداشتی را رعایت نمی کنند و حتی گاهی نگرانی دیگران و تلاش افراد را برای پایبندی به اصول بهداشتی را مورد تمسخر قرار می دهند.
حانیه خوش سیما/کاندیدای دکتری روانشناسی بالینی
نظر شما