احساسات مادر نسبت به فرزند پیچیده، چند بعدی و متضاد است. در رابطه ی مادر و فرزند، عشق، قدرت و خشم در کنار هم وجود دارند.وجود چنین احساسات متضادی تجربه ای مشترک میان تمام مادران است.
تصویری کلیشه ای از مادر وجود دارد که او را فقط عاشق ترسیم میکند. به عبارت دیگر تنها احساسی که مادران می توانند آزادانه تجربه کرده و راجع به آن صحبت کنند عشق به فرزند است.
کامل و بی نقص بودن درجه ای است که بسیاری از مادران تلاش می‌کنند به آن برسند، و مادری کامل محسوب می‌شود که یک فرشته ایثارگر باشد. او باید در راه کودک از “تمامی” خواسته های خود بگذرد، “هرگز ” خسته، عصبانی یا سرخورده نشود، “همیشه” کودک خود را بفهمد و نیازهایش را “کاملا”برآورده کند. بنابراین مادر خوب همان مادر کامل و بی نقص است.
اما چیزی در این میان کم است:خشم! چیزی که خود مادران هم آن را غیرقابل قبول و غیرقابل بخشش می دانند.
مادر کامل و بی نقص در دنیای بشری امکان پذیر نیست. تصویر اسطوره ای و ماورایی مادر کامل پس زمینه ی خطرناکی از انتظارات و باورهای نامعقول و غیرواقعی در ذهن مادر می سازد.
محصول وابستگی به چنین تصویری مادر کامل نیست؛ “بلکه مادری مضطرب، ناآرام، خشمگین و سرشار از احساس گناه است”.
هنگامی که مادر با چنین حجم وسیعی از احساسات منفی روبه رو می‌شود یقینا آن ها را به طور ناخواسته و ناآگاهانه وارد رابطه با فرزند میکند. به این ترتیب فرزند رابطه با مادری را تجربه میکند که ضعف های خود را نمی پذیرد، از خواسته های خود مراقبت نمی‌کند و انسانی شاد نیست.
نظر شما