انگشت اتهام !
افرادی را دیده اید که در موقع نگرانی افکار و اعمال خود را به دیگران نسبت می دهند؟
به بیانی دائما انگشت اتهامشان به سمت دیگری است. آن ها همیشه از خود تصویر یک قربانی را می سازند و دیگران را مسئول تمام اتفاقات بد زندگیشان میدانند. اما واقعیت چیز دیگری است. آن ها از مکانیزم دفاعی فرافکنی استفاده میکنند. این افراد نسبت به خود و دنیای اطراف احساس ناامنی دارند و با فرافکنی قصد دفاع از خود در برابر توهین های احتمالی را دارند. در واقع آنها سعی میکنند به صورت ناخودآگاه آن چه در خودشان از آن شرم دارند را به دیگری نسبت دهند. از مثال های رایج فرافکنی ، افرادی هستند که دائما نگران خیانت همسرشان هستند. در نظر هر شخص ممکن است فردی غیر از همسر در یک و یا چند زمینه جذاب بیاید، اما این حس میتواند تجربه ی شرم و گناه را به دنبال داشته باشد در نتیجه او با فرافکنی و متهم کردن همسر خود به این که تو به نظرت دیگرانی به جز من جذاب می آیند، خود را از این تجربه رها می کند.
مثال روشن دیگر از این موضوع، اعتقاد راسخ فرد به این است که رئیسم، همکارم، مادر شوهرم،…. از من بدون هیچ دلیلی متنفر است. این انعکاس احساسات پنهان خود است نسبت به آن فرد و آسان تر است تصور کند که او در درون خودش پر از نفرت است. استفاده از این مکانیزم در سطح جامعه هم بسیار پررنگ است. شاید آشنا باشند برای شما افرادی که نسبت به مسائل اخلاقی سخت گیری فراوانی دارند و خود در خفا کار دیگر می کنند در واقع آن ها سخت گیرانه دیگران را متهم به بی اخلاقی می کنند، در صورتی که از آشکار شدن آنچه که در درون خودشان پنهان کرده اند واهمه دارند.
نظر شما