” مرد که گریه نمی کنه.”، “مثل دختر بچه ها گریه نکن.”
چه زن چه مرد قطعا این عبارات را شنیده و یا حتی شاید خود به فرزند پسرتان گفته باشید، اما آیا تا به حال به رشد عاطفی او نیز فکر کرده اید؟
این عبارات و رفتارهای به ظاهر بی ضرر به فرزندانتان می آموزد که بیان احساسات و گریه در مردان نشانه ی ضعف و شرم است و فقط دختران حق ابراز احساسات دارند بنابراین آن ها سعی در سرکوب عواطف خویش کرده و تبدیل به مردانی خواهند شد که قادر به درک و نشان دادن احساسات خویش نیستند و آن را به طور کلی اشتباه می دانند، اما قطعا مردان نیز غمگین و نا امید می شوند و اشک واکنشی غریزی به این احساسات است.
این باور غلط که بیان عواطف و نشان دادن احساسات درونی از خصوصیات فقط زنانه و خشم و رفتارهای جدی و تند از ویژگی های مردانه است را کنار بگذارید زیرا که این خشم به دلیل سرکوب کردن احساسات رشد می یابد، بنابراین خود بذر بیماری، افسردگی، پرخاشگری و بدرفتاری را در فرزندان نکارید. اگر فرزندتان شروع به گریه کرد به جای متوقف، سرکوب و محکوم کردنش ابتدا از او دلیل گریه را جویا شوید سپس با او همدردی کنید و با همکاری هم به دنبال راه حل باشید. گریه همیشه نشانه ی ضعف نیست.
نظر شما